Praktyki religijne
Podobnie jak rzecz się ma z wyznawanymi przez baptystów prawdami wiary, tak i w przypadku praktyk religijnych Kościół Baptystyczny stara się być wierny Pismu Świętemu. Stąd też wszystkie zwyczaje i obrzędy kościelne są odwzorowaniem praktyk Kościoła pierwszych chrześcijan. Aczkolwiek baptyści przywiązują wagę do tego, by formy ich działalności były jak najbardziej atrakcyjne i przystępne dla współczesnego człowieka, to jednak zawsze uważają, aby sposoby ich działania oraz praktykowania ich wiary nie odbiegały od pozostawionego w Biblii przez Chrystusa modelu zachowań.

1. Prywatne i rodzinne studium Słowa Bożego oraz modlitwa.

Każdy człowiek wierzący sam odpowiada przed Bogiem i swoim sumieniem za stan duchowy jaki reprezentuje. Oczywiście zawsze może liczyć na pomoc i wsparcie ze strony innych chrześcijan, w tym szczególnie osób duchowych. Jednakże ostatecznie to on ponosi odpowiedzialność przed Stwórcą i Zbawicielem za postęp lub regres w swoim chrześcijańskim życiu. Dlatego też baptyści z całą mocą podkreślają, iż każdy chrześcijanin winien codziennie z największą troską i powagą dbać o to, by pogłębiać swoją znajomość Słowa Bożego oraz mieć związek z Bogiem poprzez częstą modlitwę. Zachęca się zatem do codziennego studium Pisma Świętego, dokonywanego w duchu szczerości i pokory, w nastawieniu na przyjęcie zawartych w nim pouczeń. Zaleca się by lektura ksiąg biblijnych była ubogacona wiedzą czerpaną z opracowań książkowych naświetlających tło historyczne i duchowe ksiąg natchnionych, pomagających dotrzeć do właściwego sensu prawd przekazanych nam na ich kartach przez Boga.
Czytanie Pisma Świętego musi odbywać się także w atmosferze modlitwy i pobożnej refleksji, bowiem Biblia jest księgą , która nie tyle ma zaspokoić naszą ciekawość, lecz uświadomić nam nasze położenie i wskazać na sposób przyjęcia z Jezusowych rąk zbawienia. Z kolei modlitwę baptyści traktują jako intymną rozmowę z Bogiem, podczas której przedkładają mu swoje troski i ciężary, wyznają Mu grzechy, dziękują za Jego opiekę i chwalą Jego wielkość. Ponieważ Kościół Baptystyczny nie uznaje tzw. spowiedzi usznej , bowiem potwierdzenia tej praktyki nie znajduje w Piśmie Świętym, wierzący swoje winy wyznaje bezpośrednio Bogu w prywatnej modlitwie, a jeśli odwraca się od złego postępowania i ma postanowienie poprawy, może być pewny, iż Pan odpuszcza grzechy tym, którzy szczerze opamiętują się. Ponieważ chrześcijanin znajduje przyjemność w czytaniu Biblii i w modlitwie, w naturalny sposób praktykuje te dwie czynności w kręgu swoich najbliższych, w kręgu rodzinnym. Wspólna modlitwa oraz wspólne słuchanie Słowa Bożego spajają, umacniają i tworzą pełną miłości i pokoju atmosferę w życiu chrześcijańskiego domu.

2. Nabożeństwo Zboru.

Oprócz prowadzenia prywatnego życia religijnego chrześcijanin uczestniczy także w życiu wspólnoty ludzi wierzących, czyli w Kościele, a w szczególności w jego miejscowym wymiarze - w Zborze. Regularnie uczestniczy w spotkaniach religijnych organizowanych przez przywódców Zboru: pastora i innych członków Rady Zboru. Spotkania te noszą nazwę nabożeństw, bowiem mają na celu oddanie czci Bogu. Nabożeństwa odbywają się regularnie w niedziele, która dla baptystów jest dniem świątecznym oraz w niektóre dni tygodnia. Zazwyczaj dwa razy w roku organizuje się specjalne nabożeństwa poświęcone ewangelizacji osób spoza Zboru, zainteresowanych poznaniem Dobrej Nowiny. Zazwyczaj na nabożeństwo baptystyczne składają się wymienione poniżej elementy: czytanie i kazanie Słowa Bożego, wspólna modlitwa wiernych, śpiew kościelny oraz sprawowanie Chrztu i Wieczerzy Pańskiej (Komunii).
W zależności od potrzeby są również wykonywane inne obrzędy kościelne, a mianowicie: zaślubiny, modlitwa nad dziećmi, ordynacja na urząd pastora oraz chrześcijański pogrzeb. Nabożeństwa odbywają się w budynkach kościelnych zwanych domami zborowymi, w których mieści się kaplica oraz szereg innych pomieszczeń przeznaczonych na różne formy aktywności chrześcijańskiej (sale katechetyczne, sale dla młodzieży, dla zespołów muzycznych i chóru, biblioteka itp.). Kaplica jako miejsce przeznaczone do odbywania nabożeństw charakteryzuje się w swym wystroju prostotą i skromnością formy, które to cechy znajdują aprobatę w nauce biblijnej. Nie umieszcza się w niej żadnych tzw. świętych obrazów czy figur, święconej wody czy relikwii. W centrum znajduje się kazalnica, co ma wskazywać, iż Słowo Boże - słuchanie Go i przyjmowanie winno być głównym celem obecności na nabożeństwie.
Nadrzędność Słowa Pańskiego podkreśla też umieszczona na stole komunijnym otwarta Biblia. Zawieszony na wprost od wejścia do kaplicy Krzyż jest symbolem chrześcijaństwa jako religii opartej na Ofierze Krzyżowej złożonej przez Jezusa Chrystusa za nasze grzechy. Krzyż pozbawiony jest jednak figury Ukrzyżowanego, bowiem zaznacza się w ten sposób, iż ofiara Golgoty została w pełni dokonana, Odkupiciel już nie cierpi, ponieważ zmartwychwstał i obecnie króluje w chwale. Obok wspomnianego stołu komunijnego, na którym odbywa się Komunia zwana przez baptystów najczęściej Wieczerzą Pańską, znajduje się chrzcielnica czyli baptysterium - miejsce dokonywania chrztu osób dorosłych przez zanurzenie. Jest to więc stosunkowo dużych rozmiarów basen, do którego podczas chrztu wstępują dwie osoby: chrzczony i chrzciciel.
Nabożeństwo prowadzi pastor lub inny odpowiednio przygotowany mężczyzna - członek Zboru. Duchowny i współprowadzący nie używa szat liturgicznych i występuje zazwyczaj w ciemnym wizytowym garniturze. Zarówno pastor jak i inni wierni nie wykonują żadnych rytualnych gestów, nie żegnają się także znakiem krzyża. Cała ich uwaga ma się bowiem skoncentrować na prawdach Bożych przybliżanych w Słowie Pańskim, w pieśniach kościelnych i w modlitwach oraz świadectwach współbraci.

a) kazanie Słowa Bożego
W centrum nabożeństwa baptystycznego znajduje się zawsze czytanie Słowa Bożego oraz kazanie oparte na tym Słowie. Pastor albo inny członek Zboru (w Kościele Baptystycznym kazania mogą wygłaszać także osoby nie będące duchownymi, jeśli posiadają odpowiednie ku temu predyspozycje) wygłasza w oparciu o wybrany fragment Pisma Świętego przemówienie, w którym bądź chce trafić do słuchaczy nie będących jeszcze ludźmi świadomie wierzącymi, bądź zachęcić i zmobilizować wierzących w ich chrześcijańskiej pielgrzymce, bądź wreszcie rozszerzyć ich horyzonty myślowe o wiedzę, potrzebną dla radzenia sobie z problemami, jakie pojawiają się na drodze tych, którzy już mają długi staż wiary. Wierni powinni odbierać zwiastowane kazanie z wielka powagą, śledzić wywód z Biblią w ręku, znajdując w ten sposób naoczne potwierdzenie, iż treść oracji kazalnej jest opowiadaniem prawd przekazanych przez samego Boga. Ponadto kazanie jest traktowane jako zachęta, jako prowokacja do dalszego, osobistego zgłębiania treści biblijnych oraz oczywiście wprowadzenia ich w czyn. Podkreśla się bowiem, iż sama znajomość, nawet wszechstronna, prawd wiary, jest bezużyteczna i pusta. Wierzący, który swoją religijność ogranicza do znajomości teologii chrześcijańskiej, a nie realizuje zasad swojego wyznania, jest zgorszeniem dla otoczenia i zaprzecza samej idei chrześcijaństwa, które ma być praktyczną formą realizacji zaleceń Chrystusa. Baptyści za Biblią powtarzają: "Błogosławieni są ci, którzy słuchają Słowa Bożego i czynią Je".

b) wspólnota wiernych
Zbór złożony z ludzi świadomie wierzących jest rodziną osób połączonych wspólną wiarą i miłością do Boga. Cieszy się ze swej przynależności do Pana i tę radość manifestuje przez społeczne uwielbienie swego Stwórcy i Odkupiciela. Wspólnie przedkłada Mu swoje troski i problemy, modli się za chorych i potrzebujących. Uczestnictwo w publicznej modlitwie Zboru jest też sposobem na znalezienie zachęty do dalszego wytrwałego życia w wierze, sposobem złożenia świadectwa o żywotności swojej wiary. Modlitwa w Zborze Baptystycznym posiada charakter spontaniczny, to znaczy nie odmawia się modlitw wyuczonych, z wyjątkiem "Ojcze nasz", która jest modlitwą wzorcową. Pastor zachęca innych, by modlili się zgodnie z potrzeba serca. Czyni się to w sposób uporządkowany. Chętni po kolei wznoszą modlitwy w przeznaczonym na to czasie podczas nabożeństwa. Modlitwy kieruje się bezpośrednio do Boga w Trójcy Świętej jedynego. Nie praktykuje się modlitw do tzw. Świętych (także do Marii, matki Jezusa) ani do śmiertelnych ludzi, uznaje się bowiem, iż tylko Bóg jest wszechobecny i wszechwiedzący i może usłyszeć nasze wołanie. Ponadto, tylko Jemu należy się chwała.

c) śpiew kościelny
Bóg mówi do nas poprzez swoje Słowo, my zaś odpowiadamy Mu w modlitwie i w pieśniach kościelnych. Śpiew z towarzyszeniem muzyki jest szczególną okazją do wyrażenia uczuć i przeżyć ludzi wierzących. W Zborach Baptystycznych uprawia się różne rodzaje śpiewu i muzyki. Utrwaliła się tradycja śpiewu chóralnego, popularnością cieszy się także muzyka nowoczesna, również w wykonaniu zespołów młodzieżowych. Koncerty chórów, muzyki poważnej oraz muzyki młodzieżowej stanowią też często formę popularyzowania treści wyrastających z orędzia biblijnego i są sposobem na zainteresowanie Ewangelią osób, które dotychczas nie poznały jej piękna.

d) ustanowienia Pańskie
Człowiek często potrzebuje namacalnego i widzialnego dowodu, znaku, by uświadomić sobie istnienie pewnych faktów. Znając tę naszą skłonność Pan Kościoła ustanowił dwa proste obrzędy - opisane w Nowym Testamencie - poprzez które chce nam uświadomić wagę wydarzeń szczególnie doniosłych dla naszego życia duchowego. A zatem obok treści jakie docierają do nas w postaci słyszanej w trakcie kazania czy podczas czytania Słowa Bożego, Bóg przemawia do nas poprzez symboliczne obrzędy, które czasem określa się mianem "widzialnego Słowa Bożego". Baptyści nazywają je zwykle "ustanowieniami Pańskimi" lub - choć znacznie rzadziej - sakramentami.

Chrzest Święty. To obrzęd, w którym człowiek wierzący uczestniczy w chwili wstąpienia do Zboru. Jak z tego wynika, udzielany on jest wyłącznie osobom, które świadomie przyjęły prawdy Ewangelii, odwróciły się od niewłaściwego stylu życia oraz postanowiły przyłączyć się do Zboru i wieść życie godne chrześcijanina. Nie chrzci się więc dzieci, bowiem nie mogą one spełnić powyższych warunków. Tak tę sprawę traktuje Biblia i taka praktyka istniała w Kościele pierwotnym. Baptyści przestrzegają także biblijnej formy chrztu (stąd też wzięła się ich nazwa pochodząca od baptidzo, co po grecku oznacza chrzcić) udzielając go poprzez pełne zanurzenie całego człowieka w wodzie i czynią to w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Chrzest, który nie posiada żadnych tajemniczych właściwości, jest czynnością symbolizującą całkowite utożsamienie się chrześcijanina z Chrystusem: zanurzenie - symbol zstąpienia grobu razem z Nim (wyraz rozstania się z dawnym stylem życia), wynurzenie - symbol powstania wraz z Chrystusem z martwych (wstąpienie do nowego życia w łasce).

Wieczerza Pańska czyli Komunia Święta. Komunia jest przyjmowana przez baptystów zgodnie z nakazem Pana Jezusa pod obiema postaciami: chleba i wina. Obrzęd ten posiada charakter symboliczny, w jego trakcie nie dokonuje się żadna przemiana elementów eucharystycznych. Chleb i wino przypominają Ciało i Krew Chrystusa wydane za nasze grzechy i dla naszego zbawienia. Wieczerza Święta przypomina nam ofiarę złożoną na Krzyżu, która jest jedyną podstawą naszego odkupienia. Przypomina nam, że Jezus Chrystus, prawdziwy Bóg i zarazem prawdziwy człowiek, zbawił nas poprzez swoja gorzką mękę i obdarzył nas tym, na co nigdy byśmy sobie nie zasłużyli: dał nam łaskawie życie wieczne.

e) Inne obrzędy.
Ślub chrześcijański. Małżeństwo chrześcijańskie jest instytucją pochodzącą z ustanowienia Bożego i stąd zasługuje na szczególne uszanowanie i ochronę. Baptyści zachęcają, aby związki małżeńskie zawierały pary o maksymalnie dużej zgodności poglądów i pragnień. W szczególności, gdy istnieje jedność w sprawach światopoglądu i wiary, jest duża szansa na szczęśliwe pożycie małżonków. Ślub baptystyczny odbywa się podczas uroczystego nabożeństwa. Nowożeńcy składają sobie przyrzeczenie przed pastorem w obecności zgromadzonego Zboru. Ślubują sobie uczucie, miłość, wierność i obecność przy sobie aż do śmierci. Biorą na siebie zobowiązanie prowadzenia opartego na Słowie Bożym życia oraz chrześcijańskiego wychowywania dzieci.
Modlitwa nad dziećmi. Baptyści nie chrzczą dzieci, podkreślając, iż każdy człowiek sam musi dojrzeć do podjęcia decyzji w sprawie uwierzenia Bogu i przyłączenia się do Kościoła. Jednocześnie starają się stworzyć swojemu potomstwu warunki do takiego dojrzewania i dlatego od najmłodszych lat wychowują je w atmosferze modlitwy i otwartości na Słowo Boże. Rodzice proszą Pana o to, by dopomógł ich dzieciom podjąć w wieku świadomym postanowienie oddania swego życia Chrystusowi. W niemowlęctwie przynoszą je do zboru na specjalna uroczystość, by wspólnie z innymi wierzącymi modlić się nad nimi o potrzebne w ich życiu błogosławieństwo i prowadzenie Boże.
Ordynacja pastorska. Każdy zbór musi mieć swoich przewodników i duszpasterzy. Duchowni baptystyczni noszą nazwę pastorów i z zasady są specjalnie przygotowani do tej służby absolwentami odpowiednich szkół teologicznych. Kandydat na urząd pastora nie jest zobowiązany do życia w stanie bezżennym, dlatego jest rzeczą naturalną, że duchowny baptystyczny jest żonaty i posiada dzieci. Uroczystość wprowadzenia w posługę duszpasterską określa się mianem ordynacji pastorskiej (odpowiednik święceń kapłańskich) i odbywa się podczas modlitwy poprzez nałożenie rąk innych pastorów. W jego służbie w Zborze wspierają go członkowie demokratycznie wybranej przez wiernych Rady Zboru oraz diakoni, czyli osoby powołane przez Zbór do prowadzenia pracy misyjnej, charytatywnej i wykonywania niektórych obrzędów. Pastorzy żyją z pensji wypłacanej przez Zbór i nie pobierają za wykonywane przez siebie posługi żadnych opłat.
Pogrzeb chrześcijański. Świadomie wierzący chrześcijanin posiada w oparciu o Pismo Święte przekonanie o tym, iż dzięki zasługom Chrystusa ma w sposób pewny życie wiecznie. Dlatego tez wie, iż w momencie śmierci spotka się ze swoim miłosiernym Zbawicielem, który przyjmie go z otwartymi ramionami i nigdy go nie opuści. Podobnie baptyści wierzą w odniesieniu do zmarłych dzieci, które aczkolwiek nie są wystarczająco dojrzałe, by świadomie uwierzyć w Zbawiciela, to jednak z uwagi na to, że świadomie nie wybrały grzechu są własnością Pana i "do nich należy Królestwo Niebios". Dlatego też pogrzeb wymienionych osób jest podniosłą uroczystością, kiedy przez smutek najbliższych przebija oczekiwanie na spotkanie z bliskimi zmarłymi u Pana, do którego mamy przywilej należeć dzięki wierze w zbawczą moc Jego Krzyża.

3. Działalność misyjna.

Zbór powołany jest po to, by wyrywać ludzi z kręgu beznadziei, zwątpienia, grzechu i zmęczenia życiem. Oto jego misja. Dlatego też ludzie wierzący doświadczywszy życia w wierze, w naturalny sposób chcą zachęcać innych do pójścia drogą, którą sami wybrali. Różne są formy tej aktywności, tak jak wiele jest charakterów i osobowości ludzkich. Ważne, by dzielić się swoimi doświadczeniami nabytymi po spotkaniu z Bogiem, by egoistycznie nie zamykać się na innych z tym bogactwem, którego nie wolno zatrzymywać tylko dla siebie. Bóg chce przyjść do człowieka i w tym dziele posługuje się ludźmi, którzy już Jego bliskości doświadczyli. W ramach zbiorowej akcji misyjnej Zbór przeto organizuje ewangelizację, koncerty muzyczne, projekcje video, obozy młodzieżowe, wycieczki dla dzieci. W tej mozaice propozycji każdy winien znaleźć coś dla siebie.

4. Działalność oświatowo - wychowawcza.

Ten rodzaj działalności Zboru ma na celu pogłębienie wiedzy na tematy religijne, rozszerzenie horyzontów ludzi wierzących także w sprawach niereligijnych (np. społecznych czy kulturalnych) oraz duchowe uformowanie dzieci i młodzieży, by rozwijała się i wyrosła na ludzi pożytecznych dla rodziny, Kościoła i Ojczyzny. W jej ramach mieści się katechizacja, wyniki której są oceniane i na mocy specjalnej ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Baptystów są automatycznie wpisywane na świadectwa szkół publicznych. Poza wprowadzeniem uczących się w biblijne prawdy wiary ma ona także uczyć się szacunku do świata przyrody, historii ojczystej i państwa. Ma także obudzić pożyteczne zainteresowania. Ważnym elementem omawianej aktywności jest organizowana corocznie przez Zbór akcja wakacyjna. Obok czasu na wypoczynek, relaks i uprawianie sportów, dzieci i młodzież mają okazję rozmawiać i myśleć na tematy wiary. Osobnym terenem aktywności oświatowej i wychowawczej jest krzewienie stylu życia polegającego na unikaniu uzależnień od tytoniu, alkoholu i innych niebezpiecznych używek.

5. Działalność charytatywna i opiekuńcza.

Kościół jest przedłużeniem misji Chrystusa, który przyszedł do nas jako sługa pomagający chorym, cierpiącym, biednym i opuszczonym. Stąd działalność charytatywna i opiekuńcza jest nieodłącznym elementem pracy Zboru. Rada Zboru wraz z pastorami i diakonami czuwa, by ulżyć osobom znajdującym się w szczególnie trudnym położeniu, co odnosi się zarówno do członków Zboru jak i osób z zewnątrz.